محدود کردن کاربران در ویندوز

اگر از کامپیوتری به‌صورت اشتراکی استفاده می‌کنید یا مرکزی را (مانند کافی‌نت یا سایت دانشگاه) اداره می‌کنید که چندین کاربر دارد و نگران اجرای برنامه‌های مختلف توسط کاربران هستید، می‌توانید با طی مراحل زیر و بدون نصب هیچ نرم‌افزاری، کاربران را به‌اجرای برنامه‌های خاص محدود کنید:
روی منوی استارت کلیک کنید و عبارت gpedit.msc را در باکس جستجو وارد کنید و اینتر را بزنید. سپس به این بخش بروید:
 User Configuration -» Administrative Templates -» System
و روی گزینه زیر دوبار کلیک کنید:
 Run Only Specified Windows applications
حالا گزینه Enabled را انتخاب و سپس در بخش Options روی دکمه کنار List of allowed applications کلیک کنید.

در دیالوگی که باز می‌شود، می‌توانید نرم‌افزارهایی که یک کاربر می‌تواند اجرا کند را وارد کنید. حالا گزینه OK را بزنید تا ویرایشگر Local Group Policy بسته شود.
اگر کاربری بخواهد به‌نرم‌افزاری که در لیست تعیین نشده است، دسترسی پیدا کند، با پیغام خطا روبه‌رو می‌شود.

ZOOL نسخه ای از یونیکس بر روی فلاپی

زول سیستم عامل کوچکی از خانواده یونیکس است که بر روی یک فلاپی قرار میگیرد. زول بر پایه کرنل لینوکس و ابزارهای GNU و Slackware بنا شده است.
بیشترین نگرانی در مورد سیستم عاملهای کوچک نظیر زول حجم آنها است که نباید از مرز 1440 کیلوبایت عبور کند در عین اینکه امکانات لازم و کافی را هم برای مدیران و کاربران شبکه مهیا کند!
زول میتواند ابزار مناسبی باشد برای مدیران و سرپرستان سیستمهای یونیکس تا در مواقع اضطراری از آن برای رفع مشکلات بوجود آمده کمک بگیرند.
فایلها و کرنل زول قبل از فشرده شدن جمعاً چهار مگابایت داشتند که با تبدیل به Batchfile و سپس به Binary حجم لازم به 1436 کیلوبایت رسید. زول 3 بر اساس کرنل 2.4.18 ساخته شده است و نسبت به ورژن های قبلی دستورات بیشتر و محیط گرافیکی بهتری ارائه میدهد. از Pico و Vi به عنوان ویرایشگر استفاده شده است و همچنین از دستورات شبکه ای Route، Telnet، Ifconfig و Ping برخوردار شده است که برای یک کار شبکه ای ساده کافی است.
یکی از مزایای زول 2 پشتیبانی انواع  فایل سیستم سیستم عامل های مختلف بوده که Recover کردن اکثر سیستم عاملهای معروف را ممکن میکند.
زول 3 از فایل سیستم های Ext2-3,Raiserfs,Ntfs,Fat16,Fat32,Msdos,Vfat,Minix پشتیبانی میکند و  همچنین چند برنامه مخصوص کار کردن با فایل سیستم های معروف مثل tune2fs بر روی زول قابل استفاده هستند.
اگر کارت گرافیکی شما سازگار با X باشد میتوانید از کنسول 16 بیتی در زول استفاده کنید. زول همچنین از شل Ash استفاده میکند و همینطور از Virtual Console 6.

General Commands
addpart	ar	ash	basename	blockdev	cal
cat	cfdisk	chfn	chgrp	chmod	chown
chroot	chsh	clear	cmp	col	colcrt
colrn	column	cp	cpio	cut	cytune
date	dd	ddate	debugraiserfs	delpart	df
dirname	dmesg	dos2unix	ln	loadacm	loadfont
loadkmap	logger	losetup	ls	lsmod	mkdir
mkfs	mkfs	bfs	mkfs	minix	mknod
mkreiserfs	mkswap	more	mount	mt	mv
newgrp	nslookup	partx	pidof	ping	pivot_root
poweroff	printf	ps	raw	rdev	readprofile
reboot	reisefstune	renice	rescuept	reset	reset_raiserfs
rev	rm	rmdir	rmmod	route	rpmunpack
script	sed	sedfdprm	setsid	setterm	sfdisk
sleep	sort	swapoff	swapon	sync	tail
tar	tee	telnet	touch	tr	tty
ul	umount	uname	uniq	unix2dos	unpack
unzip	vigr	vipw	wall	wc	wget
which	write	xargs	xxd	free	freeramdisk
kill	killall	du	rdev	Zcat

 دریافت ZOOL3

نمایش زمان در دسترس بودن ویندوز

شما یک مدیر سیستم هستید و نگهداری از سرور یکی از مهمترین وظایف شماست. آیا برای شما جالب نخواهد بود که بدانید از زمان راه اندازی سرور تا این لحظه زمانی که سرور در دسترسی بوده (Uptime) به روز/ساعت/دقیقه/ثانیه مجموعاً چقدر است و همینطور زمانی که در دسترس نبوده (Downtime) و نسبت  این دو، که تشکیل دهنده درصد در دسترس بودن را نمایش میدهد. جالب است، نه؟! شاید جالب تر هم باشد اگر بدانید سرور در چه تاریخ ها و زمانهایی دوباره راه اندازی شده (Boot) و فاصله زمانی بین هر Boot  چقدر بوده و باز شاید جالب باشد که بدانید چه تاریخ و زمانهایی دستور   Shutdown  صادر شده! و قبل از هر  Shutdown سرور چه زمانی  Up بوده؟ و اینکه تعداد  BlueScreenها تا این لحظه چه مقدار است !؟
همه آنچه گفته شد با Uptime Tool و دستورuptime.exe  در ویندوز NT،2000  وXP  امکانپذیر است و فقط باید ابتدا آن را از سایت مایکروسافت که در بالا به آن لینک دادم دریافت کنید. (اگر آدرس تغییر کرده بود در سایت مایکروسافت  uptime.exe را جستجو کنید!)
روش کار با این فرمان بسیار ساده است و اگر بعد از استخراج فایل  uptime.exe آن را در  systemroot که در ویندوز 2000 بنام WINNT  و در ویندوز XP  بنام  Windows ایجاد میگردد قرار دهید از هر نقطه ازCommand Prompt  میتوانید به راحتی با اجرای دستور بدون پارامتر خاصی یک گزارش کلی نظیر آنچه در زیر نمایش داده شده از آخرین بار که سیستم بوت شده ببینید و با دستور uptime /s میتوانیم اطلاعات ریزتری نیز نمایش دهیم

و اما یک نکته مهم که باید به آن توجه داشته باشید استفاده از پارامتر Hearbeat است. برای اینکه سرور قادر باشد اطلاعات مربوط به مدت Shutdown بودن را زمانیکه به درستی نتوانسته پروسه Shutdown را طی کند ذخیره سازد باید با استفاده از uptime /heartbeat آن را فعال کنیم (اگر از این دستور بر روی سرور استفاده میکنید حتماً Heartbeat را فعال کنید). باید توجه داشت که با فعال کردن این گزینه uptime هر  پنج دقیقه اطلاعاتی را بر روی Registry ثبت میکند لذا برنامه پیشنهاد میکند از فعال کردن این گزینه بر روی سیستم عاملهایی که بر روی  Notebook نصب شده خودداری کنید تا اختلالی در  Power Management ایجاد نگردد.

برای آگاهی از پارامترهای مختلف این دستور از ?/ Uptime استفاده کنید.

منبع IT Buzzer

حافظه مجازی

حافظه مجازی یکی از بخش های متداول در اکثر سیستم های عامل کامپیوترهای شخصی است . سیستم فوق با توجه به مزایای عمده ، بسرعت متداول و با استقبال کاربران کامپیوتر مواجه شده است .

اکثر کامپیوترها در حال حاضر از حافظه های محدود با ظرفیت 256 ، 512 و ... مگابایت استفاده می نمایند. حافظه موجود در اکثر کامپیوترها بمنظور اجرای چندین برنامه بصورت همزمان توسط کاربر ، پاسخگو نبوده و با کمبود حافظه مواجه خواهیم شد. مثلا" در صورتیکه کاربری بطور همزمان ، سیستم عامل ، یک واژه پرداز ، مرورگر وب و یک برنامه برای ارسال نامه الکترونیکی را فعال نماید ، 32 و یا 64 مگابایت حافظه، ظرفیت قابل قبولی نبوده و کاربران قادر به استفاده از خدمات ارائه شده توسط هر یک از نرم افزارهای فوق نخواهند بود. یکی از راهکارهای غلبه بر مشکل فوق افزایش و ارتقای حافظه موجود است . با ارتقای حافظه و افزایش آن ممکن است مشکل فوق در محدوده ای دیگر مجددا" بروز نماید. یکی دیگر از راهکارهای موجود در این زمینه ، استفاده از حافظه مجازی است .

در تکنولوژی حافظه مجازی از حافظه های جانبی ارزان قیمت نظیر هارد دیسک استفاده می گردد. در چنین حالتی اطلاعات موجود در حافظه اصلی که کمتر مورد استفاده قرار گرفته اند ، از حافظه خارج و در محلی خاص بر روی هارد دیسک ذخیره می گردند. بدین ترتیب بخش ی از حافظه اصلی آزاد و زمینه استقرار یک برنامه جدید در حافظه فراهم خواهد شد. عملیات ارسال اطلاعات از حافظه اصلی بر روی هارد دیسک بصورت خودکار انجام می گیرد.

مسئله سرعت

سرعت خواندن و نوشتن اطلاعات بر روی هارد دیسک بمراتب کندتر از حافظه اصلی کامپیوتر است . در صورتیکه سیستم مورد نظر دارای عملیاتی حجیم در رابطه با حافظه مجازی باشد ، کارآئی سیستم بشدت تحت تاثیر قرار خواهد گرفت . در چنین مواردی لازم است که نسبت به افزایش حافظه موجود در سیستم ، اقدام گردد. در مواردی که سیستم عامل مجبور به جابجائی اطلاعات موجود بین حافظه اصلی و حافظه مجازی باشد ( هارد دیسک ) ، باتوجه به تفاوت محسوس سرعت بین آنها ، مدت زمان زیادی صرف عملیات جایگزینی می گردد. در چنین حالتی سرعت سیستم بشدت افت کرده و عملا" در برخی حالات غیرقابل استفاده می گردد.

محل نگهداری اطلاعات بر روی هارد دیسک را یک Page file می گویند. در فایل فوق ، صفحات مربوط به حافظه اصلی ذخیره و سیستم عامل در زمان مورد نظر اطلاعات فوق را مجددا" به حافظه اصلی منتقل خواهد کرد. در ماشین هائی که از سیستم عامل ویندوز استفاده می نمایند ، فایل فوق دارای انشعاب swp است .

پیکربندی حافظه مجازی

ویندوز 98 دارای یک برنامه هوشمند برای مدیریت حافظه مجازی است . در زمان نصب ویندوز ، پیکربندی و تنظیمات پیش فرض برای مدیریت حافظه مجازی انجام خواهد شد. تنظیمات انجام شده در اغلب موارد پاسخگو بوده و نیازی به تغییر آنها وجود نخواهد داشت . در برخی موارد لازم است که پیکربندی مدیریت حافظه مجازی بصورت دستی انجام گیرد. برای انجام این کار در ویندوز 98 ، گزینه System را از طریق Control panel انتخاب و در ادامه گزینه Performance را فعال نمائید. در بخش Advanced setting ، گزینه Virtual memory را انتخاب نمائید.

با نمایش پنجره مربوط به Virtual Memory ، گزینه "Let me specify my own virtual memory setting" را انتخاب تا زمینه مشخص نمودن مکان و طرفیت حداقل و حداکثر فایل مربوط به حافظه مجازی فراهم گردد..در فیلد Hard disk محل ذخیره نمودن فایل و درفیلد های دیگر حداقل و حداکثر ظرفیت فایل را بر حسب مگابایت مشخص نمائید. برای مشخص نمودن حداکثر فضای مورد نیاز حافظه مجازی می توان هر اندازه ای را مشخص نمود . تعریف اندازه ائی به میزان دو برابر حافظه اصلی کامپیوتر برای حداکثر میزان حافظه مجازی توصیه می گردد.

میزان حافظه موجود هارد دیسک که برای حافظه مجازی در نظر گرفته خواهد شد بسیار حائر اهمیت است . در صورتیکه فضای فوق بسیار ناچیز انتخاب گردد ، همواره با پیام خطائی مطابق "Out of Memory" ، مواجه خواهیم شد. پیشنهاد می گردد نسبت حافظه مجازی به حافظه اصلی دو به یک باشد. یعنی در صورتیکه حافظه اصلی موجود 16 مگابایت باشد ، حداکثر حافظه مجازی را 32 مگابایت در نظر گرفت .

یکی از روش هائی که بمنظور بهبود کارائی حافظه مجاری پیشنهاد شده است ، ( مخصوصا" در مواردیکه حجم بالائی از حافظه مجازی مورد نیاز باشد ) در نظر گرفتن ظرفیت یکسان برای حداقل و حداکثر انداره حافظه مجازی است . در چنین حالتی در زمان راه اندازی کامپیوتر، سیستم عامل تمام فضای مورد نیاز را اختصاص و در ادامه نیازی با افزایش آن همزمان با اجرای سایر برنامه ها نخواهد بود. در چنین حالتی کارآئی سیستم بهبود پیدا خواهد کرد .

یکی دیگر از فاکتورهای مهم در کارآئی حافظه مجازی ، محل فایل مربوط به حافظه مجازی است . در صورتیکه سیستم کامپیوتری دارای چندین هارد دیسک فیزیکی باشد ، ( منظور چندین درایو منظقی نیست ) می توان حجم عملیات مربوط به حافظه مجازی را بین هر یک از درایوهای فیزیکی موجود توزیع کرد. روش فوق در مواردیکه از حافظه مجازی در مقیاس بالائی استفاده می گردد ، کارآئی مطلوبی را بدنبال خواهد داشت .

قانونی کردن ویندوز XP

یکی از بزرگترین مشکلاتی که کاربران ایرانی با آن سر و کار دارند کپی بودن ویندوز XP آنان است. این مسئله میتواند مشکلات زیادی را همچون آپدیت نشدن ویندوز و عدم نصب برخی برنامه ها و بسیاری مشکلات دیگر را موجب شود. در این ترفند قصد داریم روشی را به شما معرفی کنیم که با استفاده از آن میتوانید ویندوز کپی شده خود را به طور کامل قانونی کنید و از امکانات CD های اورجینال ویندوز استفاده کنید.

بدین منظور:

از منوی Start بر روی Run رفته و در آن عبارت regedit را تایپ کنید و Enter بزنید تا ویرایشگر رجیستری شما باز شود.

سپس در پنجره باز شده به آدرس زیر بروید:
HKEY_LOCAL_MACHINE/SOFTWARE/Microsoft/WindowsNT/CurrentVersion/WPAEvents

حالا از قسمت سمت راست پنجره روی گزینه OOBETimer دوبار کلیک کنید.
سپس مقدار FF را به 00 تغییر دهید و روی دکمه Ok کلیک کنید و پنجره رجیستری رو ببندید.

اکنون مانند مرحله اول از منوی Start به Run رفته در آن دستور command رو تایپ کنید و روی دکمه Ok کلیک کنید.

در پنجره باز شده دستور زیر رو بنویسید :
systemroot%system32oobemsoobe.exe /a%

چند لحظه صبر کنید تا پنجره ای به نام Activate Windows باز شود.

حالا گزینه دوم (Yes,I want to telephone a customer service representative to activate Windows) رو انتخاب کنید و در پایین پنجره روی دکمه Next کلیک کنید.

حال از پنجره جدید از قسمت پایین روی دکمه Change product key کلیک کنید.

سپس در پنجره جدید کد زیر رو وارد کنید :
B7R7P-J63JP-2J7VH-W3TDJ-PDP7T

بعد از نوشتن این کد روی دکمه Update کلیک کنید و سپس پنجره رو ببندید و سیستم رو یکبار Reboot کنید.

بعد از restart سیستم به منوی Start رفته و run رو انتخاب کنید و مثل قبل دستور command رو بنویسید و روی دکمه Ok کلیک کنید و دوباره مانند بالا در پنجره command عبارت زیر رو تایپ کنید:
systemroot%system32oobemsoobe.exe /a%

در پایان باید پیغام Windows is already activated.click ok to exit رو مشاهده کنید.

کار قانونی سازی ویندوز به پایان رسیده است!

هسته سیستم عامل (Kernel)

در علم کامپیوتر، هسته (kernel) اساسی‌ترین بخش یک سیستم عامل است. هسته سیستم عامل برنامه‌ای است که دسترسی ایمن به سخت‌افزار را برای برنامه‌های گوناگون فراهم می‌کند. به علت تعدد برنامه‌های کامپیوتری، همچنین از آنجایی که دسترسی به سخت‌افزار محدود است، هسته از طریق تکنیکی که Multiplexing نامیده می‌شود، تصمیم می‌گیرد که یک برنامه چه وقت و به چه مدت می‌تواند بخشی از سخت‌افزار را در اختیار بگیرد. از آنجایی که دسترسی مستقیم به سخت‌افزار می‌تواند بسیار پیچیده باشد، معمولا هسته سیستم‌های عامل مجموعه‌ای از سخت‌افزارهای مجرد را پیاده‌سازی می‌کنند. این مجرد‌سازی پیچیدگی‌های سخت‌افزاری را پنهان می‌کند و رابطی (Interface) ساده و یکنواخت برای سخت‌افزار فراهم می‌کند که استفاده از آن را برای برنامه‌نویسان آسان‌تر می‌کند.

برای اجرای یک برنامه بر روی کامپیوتر وجود هسته در سیستم عامل ضروری نیست. برنامه‌ها می‌توانند مستقیما بر روی کامپیوتر بارگذاری و اجرا شوند، به شرط آنکه نویسنده برنامه‌ توانایی نوشتن چنین برنامه‌هایی را، بدون پشتیبانی سیستم عامل و انتزاع سخت‌افزاری داشته باشد. اجرای برنامه‌ها بدون استفاده از سیستم عامل، در بسیاری از کامپیوترهای اولیه روش معمولی بوده است. البته، در این روش برای اجرای برنامه‌های مختلف لازم بود که مجددا کامپیوتر راه‌اندازی (Reset)  و برنامه بارگذاری شود. سرانجام برای رفع این مشکل برنامه‌های کمکی کوچکی مثل loaderها و debugger ها ایجاد شدند، که حین اجرای برنامه‌های مختلف در حافظه باقی ‌می‌ماندند یا از حافظه ROM بارگذاری می‌شدند. با تولید این برنامه‌های کمکی پایه و اساس چیزی که ما آن را هسته سیستم عامل می‌خوانیم شکل گرفت.